Historia

Do I połowy XV wieku Ziemia Słubicka wchodziła w skład Księstwa Rawskiego. Później wcielono ją do Korony i utworzono województwo gostynińskie, które weszło w II połowie XV w. w skład województwa rawskiego. W XVI wieku na obszarze gminy Słubice były wsie kościelne i wsie folwarczne. Zaczęto stosować trójpolówkę. Uprawiano podstawowe zboża oraz proso, groch, len, konopie. Do sprzętu zboża używano kos i sierpów, siłą pociągową były konie lub woły. W XVIII wieku szlachta okoliczna decyuje się na gospodarkę czynszową. Jedną z jej form jest  osadnictwo olenderskie . Dziedzic Świniar Bogusław Stokowski sprowadził osadników do Wiączemina i Sadów. Osadnicy potrafili meliorować urodzajne wybrzeża  rzek i zabezpieczać je przed wylewami wód. W 1792 r. oskarża się dziedzica Świniar o to, że  siłą pędził do roboty, zabierał konie do własnych robót .W czasie rozbiorów Ziemia Słubicka znalazła się w Prusach Południowych. Gdy wybuchło powstanie wielkopolskie w 1794 r. właściciel dóbr włącza się do walki przeciw Prusakom. Za współpracę z powstańcami płk. Schekely skazał żonę Józefa Mikorskiego (właściciela Słubic), Krystynę na karę śmierci przez powieszenie. Po uchylenie wyroku przez władcę Prus Krystyna Mikorska została odtransportowana do więzienia w Toruniu.

Po III rozbiorze Polski władze pruskie bardzo surowo odnosiły się do miejscowej ludności. Hrabia Józef Mikorski zmuszony został do wyprzedaży swoich dóbr w Gąbinie. Kiedy wojska napoleońskie wkroczyły do Polski wielu mieszkańców okolic Słubic zaciągnęło się w szeregi Legionów. Całą akcją poborową kierował syn Józefa Mikorskiego Chryzostom Mikorski mieszkający w Słubicach. Po utworzeniu Księstwa Warszawskiego Ziemia Słubicka weszła w skład departamentu warszawskiego i powiatu gostynińskiego ze stolicą najpierw w Gostyninie, a później w Gąbinie. Sędzią pokoju był wówczas Piotr Skarżyński mieszkający w Studzieńcu. Około 1790 r. ówczesny właściciel okolicznych dóbr podkomorzy gostyniński i kasztelan rawski Józef Mikorski wystawia w Słubicach pałac. Innym cennym zabytkiem jest kościół klasycystyczny wystawiony w 1791 r. przez Mikorskich też wg projektu Szpilowskiego i powiększony po spaleniu się kościoła w Jamnie w połowie XIX wieku. Również w pobliskim Studzieńcu znajduje się zdewastowany klasycystyczny, murowany pałac wystawiony w końcu XVIII wieku też wg projektu Hilarego Szpilowskiego dla właściciela Studzieńca - Piotra Skarżyńskiego. W czasie Powstania Styczniowego przez tereny gminy Słubice niejednokrotnie maszerowały wojska polskie w kierunku ziemi rawskiej. W pobliżu Słubic pod Zyckiem miała miejsce jedna z ostatnich bitew powstania.

13 grudnia 1863 r. oddział jazdy  Dzieci Warszawskich. Po wielu wysiłkach powstańcy wydostali się w kierunku Piotrkówka i Zycka. Jednak zostali dopędzeni w Zycku. Po wybuchu powstania i utworzeniu Rządu Narodowego wielu chłopów brało udział w powstaniu. Po 1850 roku Ziemia Słubicka zmienia właściciela-Potockich. Słubice stają się przykładem gospodarności i kultury rolnej dla całego kraju. Wieś i folwark posiada gorzelnię z produkcją na 49 tys. rubli srebrem, browar, cegielnię, dwa młyny (Bełk i Grabowiec) oraz 2 wiatraki (Przyborów i Grabowiec) owczarnię na 3500 sztuk owiec. Stosowano bezugorową uprawę ziemi, intensywne nawożenie ziemi i płodozmian. W połowie XIX w. zakładano liczne sady. W dobrach Potockich w Słubicach sad obejmował 22 morgi powierzchni. W 1874 r. majątek liczył 2367 mórg w tym gruntów ornych i ogrodów 590 mórg, resztę stanowiły łąki i lasy. W latach 1866-1945 właścicielami dóbr są Grzybowscy. Powstały biblioteki w Słubicach i Zycku. Aby poprawić hodowlę bydła starano się o stadniki zarodowe dla kółek w Słubicach i Zycku. Wybuch I wojny światowej obudził nadzieje społeczeństwa na niepodległość.

Po zakończeniu wojny i uzyskaniu niepodległości majątek Grzybowskich ze Słubic zaliczał się nadal do przodujących. Działalo Kółko Rolnicze, którego prezesem był dziedzic Wiesław Skarżyński. Pierwszy wrzesień 1939 r. zaskoczył wielu mieszkańców gminy Słubice. Drogi zapełniły się uciekinierami, wojskiem. Były więc łatwym celem dla lotnictwa. Od momentu wojny III Rzeszy z ZSRR nasiliły się represje i egzekucje. Wielu Niemców pomagało Polakom w czasie wojny np. młynarz z Wymyśla mennonita za sprzyjanie Polakom został wysłany na front wschodni. Jednak takich przykładów było niewiele. 18 stycznia 1945 r. gmina Słubice została wyzwolona. Już w styczniu zaczęto organizować w Słubicach szkołę. Duże zasługi wnieśli Czesława i Czesław Świetlikowie ze Słubic  Po zakończeniu wojny Ziemia Słubicka ponownie znalazła się w granicach województwa warszawskiego, a po reformie administracyjnej w województwie mazowieckim.